przyzwyczaiłam się do jego ciepła w nocy...
najbliższe dni odbiorą mi je...
może to i dobrze,gdy skończy się lato skończą się te noce i każde samotnie będzie śnić o drugim...
on jest moim opium
a ja jestem narkomanką...
moja notka z kiedyś tam...
strach jest najskuteczniejszym hamulcem przyjemności...
nie jestem przyzwyczajona do budzenia się na czyjejś piersi z pewnością,że jutro,pojutrze i popojutrze też tak będzie...
za bardzo zżyłam się z samotnością...
czy to jest port do którego marzyłam zawinąć?
powinnam przystanąć i się zastanowić...
może nie ma nad czym,a cała ta senność to efekt boju który o nas zstoczyłam,błogość z świadomości końca tego etapu.i jednoczseśnie żal za dreszczem niewiedzy gdy kłade głowę na jego kolanach...
"ty go zmieniasz na lepsze.przy tobie odżył."